Wie het Belgisch paviljoen binnenwandelt, betreedt geen heldere stellingname, geen overzichtelijk parcours, geen nationale trots. Wat men hier aantreft is een heen-en-weer — een aller-retour — tussen grootse ambities en kleinmenselijke systemen, tussen natte plafonds en monumentale verklaringen. Dit is geen paviljoen dat zich vastklampt aan esthetische eenheid of artistiek compromis.

 

"Brussels- Venice: Aller-retour" verwijst naar een pendelbeweging: tussen de periferie en het centrum van de kunstwereld, tussen het symbolische gewicht van Venetië en het experimentele potentieel van Brussel. De titel is ook een knipoog naar de enige, snel vergeten Brussels Biennale — een evenement dat zich ooit wilde spiegelen aan Venetië, maar dat even snel verdween als het verscheen. Die mislukking, dat onaffe, die institutionele traagheid: het is precies dat wat dit collectief omarmt.

Er is geen manifest. Er is geen nationale vlag. Er is geen boodschap die netjes op een t-shirt past. Wat er is: stemmen die botsen, beelden die haperen, een regenjas van afvalstoffen, een archiefkast vol performatieve ernst, een luidsprekende muur, een schilderij in dialect dat weigert zichzelf uit te leggen.